بازگشت
هغه ماښام راته بیا بیا یادیږي
نایاب نایاب

 

هغه ماښام راته بیا بیا یادیږي

هغه ماښام چې مو لومړی ځل

د دیدن تنده په شعرو ماته کړه

تابه دشعر په ژبه ماته وفا یاده کړه

په تکراری ډول بیا بیا یاده کړه

تا ویل سیرت تر صورت پورته ګڼم

د راز او نیاز ماښام وو

تاچې دشعر په ژبه ماته هرڅه

په لږ نیولی آواز

تر نرګسی سترګو اظهار کولو

د مینې ژمنه دې په ټينګه کړله

نو ګرانې څه وشو هرڅه بدل شو

ستا اظهار شوې ژمنې

هغه دمینې اظهار څه پرې وشو

زه یې تاثیر ګرانې همدا ګڼمه

له مانه لرې دې چې شپې تیرې کړې

تاپه سفر ګرانې مودې تیرې کړې

زما لیدلو ته دې وخت نه درلود

نو زما مینه دې هم و وژله

زما په مینه دې غدۍ خښې کړې

له خپل زړګی ځینی دې وشړله

نوځکه اوس درته هیڅ نه یادیږم

هغه ماښام راته بیا بیا یادیږي

چې زه او ته پکې لومړۍ پلا

سره یوازې ناست وو

موږ د زړګیو درد ټپه ټپه کړ

موږه نړۍ له شعر نه جوړه کړله

مونږه ټپه د یکه زار و ویله

مونږه ماښام ټول سندریز غوندې کړ

مونږه تیاره په رڼا واړوله

ماته هغه ماښام بیابیا یادیږي

زما زړګی پسې نری خوږیږي

ښکاري اخته په لاعلاج مرض شو

اوس پکې ګیر پدې ناښاد مرض شو

ټوله شپه تاغواړي بل هیڅ نه غواړي

ډیرې مودې شوې ها ماښام نه راځي

زما زړګی ته اوس آرام نه راځي

هغه ماښام راته بیا بیا یادیږي

اوس راته ژوند کې یو معما ښکاریږي

له مانه لرې دې خپل حال و وایه

د زندګي دې سر او تال و وایه

ماته مې مینه لیونۍ راکړه

ژوندون کې بله زندګۍ راکړه

 

د لړم -۱۹-۱۳۹۲






November 12th, 2013


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان